Kelebeğin Kanadındaki Dizeler

Bir rüzgar çarptı yüzüne kapıyı örttüğünde.

Çattı kaşlarını, içerden gelen seste bu rüzgar tokatına karışınca hatırladı.

O gün bu gündü. Aynı hava, aynı müzik, tesadüf müydü?

Kapatmasına gerek kalmadan gözlerini, kendini 3 sene önce aynı yerde buldu.

O gün kapamıştı kapılarını,

kapattığı anda ona ait olmayacağını bildiği, onlara ait olmadığını hissettiği insanlara.

Oysa ilk açtığında kapılarını sonuna kadar, geldiklerinde gülümseyerek sarılmışlardı.

Gülümseme değil dudak kenarlarının gerilmesi oldugunu, kendi evinden kapı dışarı edildiği gün anladı.. Ve onları nankörlük denen o illlet duyguyla başbaşa bıraktı.

''Neden hep böyle oluyor'' demedi, yeni evini elleriyle yaparken ''niçin, niye ? "

Sadece yorulduğunu hissetti . ''Artık, yoruldum çok yoruldum'' diyebildi ama kilitlemedi yine de kapısını. Küsmedi.. Her gelen aynı değildi ya da böyle umuyordu.

Yoruldu...

Aldı kahvesini, sigarasının yanına.. ''Bir tek onun sesi eksik...'' dedi. O olsa, herşey daha güzeldi. Ama yoktu.., yok. Ondan geriye bir kaç satırlık turuncu kareli defteri duruyordu.

Dokundu, ona dokunur gibi..Açtı, okudu onunla konuşur gibi ve bu satırlar gözüne ilişti,

Okudu,

Okudu,

Okudu

Ve okuduğunu dinledi.

Yetmedi aldı siyah boyalarını eline sonradan''hoca bu lojman cezaevi gibi olmuş'' sözlerine yol açan,

Günüm yok; güneşim yok
Uykum yok;düşlerim yok
Kın olmuş susuyorum
Bir tek sırdaşım yok
Çektiğim acıların demindeyim bu akşam
Pişman desen değilim
Bir harmanım bu akşam
Her gecenin sabahı
Her kışın bir baharı
Her şeyin bir zamanı
Benim dermanım yok.

Dizelerini yazdı duvarına bağıran harflerle ve iliştirdi yanına çizdiği gri ve siyah kelebeğinin kanayan kanatlarına.

Aynı hava,

aynı müzik,

aynı ses,

aynı duygu,

aynı ben

ve farklı bir soru düşüverdi dudaklarından o anda;

''Acaba kelebeğim hala duruyormu, kanadındaki dizelerle ,çizdiğim duygularla gri lojman duvarımda?